Chiny były państwem leżącym nad rzekami: Huanh-Ho oraz Jangcy. Pierwsze osady na tych terenach rozwinęły się w V tysiącleciu p.n.e. Klimat w tym państwie było znacznie łagodniejszy niż w Indiach. W Chinach były bardziej żyzne gleby, niższe temperatury. Pola osuszano i siano na nich przede wszystkim ryż i inne zboża. Uprawą zajmowali się tak jak i w Indiach chłopi. Jednak nie posiadali oni własnych pól tylko dzierżawili je od bogatej arystokracji, której za ich uprawę płacili daniny. Największy rozwój państwa datuje się na czasy panowania króla Szy Huang-Ti. To on zlecił budowę Muru Chińskiego w celach obronnych. Do III wieku p.n.e. Chiny były królestwem. Zaś od tego czasu przekształciły się w cesarstwo, w którym głową był panujący cesarz o despotycznej władzy. Nazywano go Synem Niebios. Jedną z religii Chin był konfucjanizm. Religia ta głosiła, że obowiązkiem każdej osoby jest wypełnianie nadanych mu obowiązków. Jej twórca był Konfucjusz, który popierał życie w pełnej harmonii. Inną religią był taoizm. Uważał, że człowiek sam nie dojdzie do doskonałości. Taoizm uczył, że trzeba żyć w prostocie, czystości. Twórcą tej religii był Lao-Cy.