W XV w pod wpływem nadawania przywilejów szlacheckich, król pozbył się prawa rządzenia wojskiem, nie mógł także zwoływać pospolitego ruszenia oraz nakładać nowych podatków bez zgody szlachty. Na terenach Polski zaczęły kształtować się sejmiki ziemskie. W przypadku zagrożenia wojną, król musiał wysłać wiadomość do wszystkich sejmików, które następnie musiały się zebrać i naradzić czy zgodzić się na prowadzenie owej wojny, następnie przedstawiciele sejmików z różnych terenów (posłowie) zbierali się w tzw. izbie poselskiej i ustalali wspólną wersję postanowienia, którą następnie przekazywali królowi. Obowiązywała tam zasada jednomyślności, wszyscy posłowie musieli być ze sobą zgodni. Pierwsze zebranie izby poselskiej miało miejsce w 1493r. Data ta jest uznawana za początek polskiego parlamentaryzmu. Powstał sejm walny, organ władzy w Rzeczpospolitej szlacheckiej. W jego skład wchodzili: król, senat (140 senatorów z Polski i Litwy) i izba poselska (170 posłów). Sejm zbierał się co dwa lata na sześć tygodni, a jego kadencja trwała sześć tygodni (stad niesprawność rządzenia w Państwie polskim).