Starożytny Egipt położony był w północnej części Afryki wzdłuż rzeki Nil, która pełniła ogromna rolę w państwie. Pojawienie się osadnictwa na tym terenie datuje się od VI tysiąclecia p.n.e. Na żyznych glebach leżących przy brzegach rzeki Nil uprawiano: pszenicę, jęczmień, len, rośliny oleiste. Hodowano: muły, kozy, osły i owce. Egipt posiadał mało surowców mineralnych. Stanowiły je przede wszystkim: kamień budowlany, czyli: granit, wapień, piaskowiec bazalt. Także w południowej Nubii wydobywano: złoto. Miedź oraz srebro. W Egipcie sprawowano władzę despotyczną. Na czele państwa stał faraon, który uważany był nawet za boga ale z czasem uważano go za syna boga Ra. Tylko faraon decydował o sprawach państwa. On obsadzał urzędy, nadawał majątki, decydował o wojnie i pokoju. Był on także wspomagany przez kapłanów, urzędników i armię. Im zaś podlegali chłopi i niewolnicy. Chłopi byli podstawową częścią społeczeństwa. Ich zadaniem była uprawa roli podzielonej na działki w domenach królewskich. Jednak za uprawianie ziemi musieli oddawać na rzecz faraona część swoich plonów. Uczestniczyli również w pracach publicznych. Najniższa warstwą byli niewolnicy przeznaczeni do ciężkich prac.