Praca polega na przesunięciu ciała o pewien odcinek, natomiast każdej wykonanej pracy towarzyszy zmiana energii. Jeśli praca wykonana nad ciałem dotyczy jego ruchu w pionie – na przykład podniesienie jakiegoś ciała, to mamy do czynienia z energią potencjalną, określaną jako zdolność do wykonywania pracy przez ciało podniesione do góry. Oczywiście zmiana wysokości to jedynie przyrost energii potencjalnej, a nie jej całkowita wartość. Przyrost energii potencjalnej opisuje wzór: E=mgh, czyli zależy ona wprost proporcjonalnie od masy ciała oraz zmiany wysokości. Jeśli ciało opuścimy z wysokości h, ciało traci energię E równą energii, która byłaby niezbędna do tego, by to samo ciało unieść na taką wysokość. Natomiast w przypadku swobodnego spadku ciało traci swoją energię potencjalną, która następnie zmienia się w energię kinetyczną, związana z ruchem. Łączna wartość wszystkich energii ciała musi być cały czas stała, o ile do układu nie jest przyłożona zewnętrzna siła. Jest to związane z prawem zachowania energii.