Aby wprowadzić ciało w ruch, czyli zwiększyć jego prędkość, należy wykonywać pewną pracę. Każde ciało będące w ruchu posiada pewną ilość energii kinetycznej, którą definiuje się jako zdolność ciała do wykonywania pracy. Energie kinetyczna jest wprost proporcjonalna do masy oraz kwadratu prędkości ciała. W przypadku zmiany prędkości ciała ma miejsce również zmiana energii kinetycznej: we wzorze kwadrat prędkości zastępuje kwadrat różnicy prędkości ciała. W dziewiętnastym wieku skonstruowano zasadę zachowania energii w układzie. Robert Mayer stwierdził, że nie ma możliwości, by energia nagle pojawiła się albo zniknęła. Może ona jedynie zmienić swoją postać, czyli zostać przekształcona. W izolowanym układzie zamkniętym całkowita energia jest stała. W przypadkach praktycznych tarcie często powoduje zamianę energii w energię cieplną. Ciało, które spada swobodnie, przekształca energię potencjalną w energię kinetyczną. W rzeczywistości ciało takie byłoby hamowane przez opory powietrza. W wyidealizowanym układzie ciało po odbiciu od ziemi mogłoby wrócić na tę samą wysokość.